Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας/Αμφιφοβίας/Τρανσφοβίας/Ιντερφοβίας (IDAHOBIT)
ή
Παγκόσμια Ημέρα του «Τα καταφέρνεις ήδη εξαιρετικά αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο και ζεις μέσα σε αυτόν τον τόσο ετεροκανονικό κόσμο».
…………………………………….
1990, 17 Mαΐου: ο ΠΟΥ αφαιρεί την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχιατρικών διαταραχών του Στατιστικού του Εγχειριδίου (ICD). Ήταν ένα σημείο-τομή για την συστηματική ψυχιατρο-κεντρική βία που ασκείτο αλλά και συνεχίζει να ασκείται σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, και τις κάθε είδους διακρίσεις που τα ίδια εξακολουθούν να υφίστανται.
2019, 25 Μαΐου: ο ΠΟΥ αφαιρεί την τρανς κατάσταση από τον κατάλογο των ψυχιατρικών διαταραχών του Στατιστικού του Εγχειριδίου (ICD).
Μέχρι σήμερα, τα ίντερσεξ άτομα εξακολουθούν να υφίστανται χειρουργικές επεμβάσεις «κανονικοποίησης» των βιολογικών χαρακτηριστικών του φύλου τους με μόνο σκοπό την σωματική συμμόρφωσή τους στο έμφυλο δίπολο. Μέχρι σήμερα, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα εξακολουθούν να μην νιώθουν ασφάλεια σε περιβάλλοντα παροχής υπηρεσιών υγείας και ψυχικής υγείας.
Επιπλέον η ομοφοβία/αμφοφοβία/τρανσφοβία/ιντερφοβία απλώνονται και αναδύονται σε διαφορετικά επίπεδα, εντάσεις, εκφάνσεις και εκφράσεις της καθημερινής ζωής. Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα την αντιλαμβάνονται συχνά και στις πιο ανεπαίσθητες εκδοχές της: παθητική επιθετικότητα, άρρητοι αποκλεισμοί, microaggressions, μη συμπεριληπτικά πλαίσια, απουσία διάθεσης αυτομόρφωσης και ανάληψης ευθύνης εκ μέρους cis/straight ατόμων για την άγνοιά τους σε σχετικά θέματα κ.α. Σε θεσμικό επίπεδο, εξακολουθούν να υφίστανται κενά (νομοθετικά και άλλα) αλλά και ενεργοί αποκλεισμοί από την πρόσβαση σε ισονομία και προστασία.
Η κουήρ κοινότητα έχει πολλές ακόμα κομβικές ημερομηνίες να θυμάται (ή να περιμένει): ημερομηνία (από)ποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας σε διαφορετικά κράτη. Ημερομηνία (από)ψυχιατρικοποίησης/παθολογιοποίησης διαφορετικών ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτοτήτων. Ημερομηνίες αναγνώρισης και καταγραφής των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων που είχαν μπει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ημερομηνία θέσπισης ισότητας στο σύμφωνο συμβίωσης και στον γάμο σε διαφορετικές χώρες. Στην νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Ημερομηνίες θέσπισης νομοθεσιών προστασίας από διακρίσεις σε διαφορετικά πεδία. Τα πρώτα ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε δημόσια αξιώματα. Το Stonewall. Οι διαμαρτυρίες. Οι δολοφονίες. To HIV/AIDS και οι δεκαετίες του ’80 και του ΄90 (τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο -παγκόσμια μέχρι και σήμερα). Το pride πρώτη φορά στην Αθήνα. Οι επιθέσεις από την Χρυσή Αυγή. Οι ιδρύσεις οργανώσεων. Τα πρώτα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο για την ψυχική υγεία που μιλούν με συμπεριληπτικό τρόπο. Αυτά που ακόμα δεν μιλούν.
Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έχουν να θυμούνται επίσης τις προσωπικές τους κομβικές ημερομηνίες: το πρώτο coming out. Οι απώλειες φίλων ή/και οικογένειας. Η δημιουργία νέων. Κάθε νέα προσπάθεια, κάθε εμπειρία ανθεκτικότητας και κάθε εμπόδιο.
Το συλλογικό τραύμα της ψυχοπαθολογίας και της «απόκλισης» δεν έχει ακόμα επουλωθεί, και όχι τυχαία.
Ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας και ψυχοκοινωνικής στήριξης, ας κάνουμε σήμερα πρώτα απ’ όλα μια ανάληψη ευθύνης. Ναι στην αυτομόρφωση και κάθε έγκυρη επιμόρφωσή μας, στην ενίσχυση του αισθήματος ασφαλούς χώρου στα γραφεία και τις υπηρεσίες μας, στην συμπερίληψη και την καταπολέμηση του στίγματος.
Μέσα σε έναν ετεροκανονικό/σις-σεξιστικό και πατριαρχικό κόσμο, τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα μαθαίνουν να ζουν κατασκευάζοντας από την αρχή, ιδανικά με συλλογικό και επουλωτικό τρόπο, έναν χώρο επιβίωσης, επιτέλεσης και δημιουργίας που να μην τα βαραίνει. Η ρομαντικοποίηση του στίγματος και η προώθηση ενός thriving model (μοντέλου προσωπικού θριάμβου) είναι επίσης επικίνδυνα.
Κρατάμε όμως για κλείσιμο κάτι από αυτή την ανθεκτικότητα, που δεν είναι δεδομένη ούτε συνεχής, είναι όμως σύμφυτη με το κουήρ τραύμα -μια φράση από την Lulu, μίας εκ των τρανς χαρακτήρων της σειράς Pose:
“How lucky are we? We create ourselves.”
(«Πόσο τυχερές-οί-ά είμαστε; Δημιουργούμε εμείς τους εαυτούς-ές-ά μας.»)