*Άρθρο της Julia Serano, δημοσιευμένο στις 23 Απριλίου 2024 στα Αγγλικά εδώ. Η μετάφραση στα Ελληνικά έγινε από το Orlando LGBT+, με την άδεια της συγγραφέως.
Πριν έντεκα μήνες, δημοσίευσα το “Η Επιβεβαιωτική ως προς το Φύλο Φροντίδα για Νεαρά Τρανς Άτομα δεν είναι Ούτε Νέα Ούτε Πειραματική: Ένα Χρονοδιάγραμμα και Μια Συλλογή Μελετών”. Το κείμενο τεκμηριώνει τη μακρά ιστορία της επιβεβαιωτικής-ως προς το φύλο- φροντίδας (πάνω από 100 χρόνια!) και συγκεντρώνει ερευνητικές μελέτες και ανασκοπήσεις τριών δεκαετιών (πάνω από 100 άρθρα!), οι οποίες μαζί δείχνουν ότι οι προσεγγίσεις που επιβεβαιώνουν το φύλο για τα τρανς και φυλοδιαφορετικά νέα άτομα είναι ευεργετικές, ενώ, οι προσεγγίσεις που δεν επιβεβαιώνουν το φύλο είναι επιβλαβείς. Επικαιροποίησα μόλις αυτόν τον κατάλογο παραπομπών για να συμπεριλάβω ακόμη περισσότερα άρθρα (τα περισσότερα δημοσιεύθηκαν τον τελευταίο χρόνο) που συμβάλλουν περαιτέρω σε αυτό το μεγάλο σώμα τεκμηρίωσης.
Αλλά φυσικά, ανεξάρτητα από το πόσα αποδεικτικά στοιχεία συγκεντρώνονται, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα συνεχίσουν να αντιτίθενται στην παροχή φροντίδας που επιβεβαιώνει το φύλο για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού επιθυμεί να εξαλείψει ή να επιβάλλει την εξαφάνιση των τρανς ατόμων για ηθικούς λόγους ευρύτερα. Άλλοι φαντάζονται τους εαυτούς τους ως σκεπτικιστές που υποθέτουν ότι τα τρανς άτομα πρέπει να είναι “παραπλανημένα”, να έχουν υποβληθεί σε “πλύση εγκεφάλου” ή να ακολουθούν μια νέα “μόδα”, παρά το γεγονός ότι πάντα υπήρχαμε και αποτελούμε μέρος της φυσικής ποικιλομορφίας. Κάποιοι είναι γονείς που επιμένουν ότι το δικό τους παιδί δεν είναι δυνατόν να είναι τρανς και, ως εκ τούτου, υιοθετούν κάθε εναλλακτική λύση (ψευδοεπιστήμη, θεωρίες συνωμοσίας) που τους βοηθά να εκλογικεύσουν αυτή την πεποίθηση.
Στην τελευταία ενότητα του κειμένου μου για το κίνημα κατά των γονέων τρανς παιδιών και στην εισαγωγή του κειμένου μου “Εντοπίζοντας τη μεροληψία των μέσων ενημέρωσης σχετικά με το detransition”[1], συζητώ μερικές από τις ασυνείδητες προκαταλήψεις που κάνουν πολλούς από εμάς -ακόμη και εκείνους που αυτοπροσδιορίζονται ως υποστηρικτές των τρανς ατόμων ή ως ουδέτεροι επί του θέματος- να είναι καχύποπτοι απέναντι στη φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο. Συγκεκριμένα, υπάρχει η τάση να βλέπουμε τα cis σώματα ως “φυσικά” και “αγνά” σε σχέση με τα τρανς σώματα, τα οποία φαντάζονται ως “τεχνητά”, “ελαττωματικά”, “ακρωτηριασμένα” ή/και “διεφθαρμένα, συγκριτικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο πολύ να σχετιστούν με τις αφηγήσεις των τρανς ατόμων για τη δυσφορία που βιώνουμε πριν από τη φυλομετάβαση και για το πόσο πιο ευτυχισμένα και υγιή είμαστε μετά τη φυλομετάβαση, καθώς αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις δικές τους εκτιμήσεις για εμάς. Και είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι τείνουν να ανησυχούν τόσο πολύ για τις πιθανές μη αναστρέψιμες συνέπειες που σχετίζονται με την φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου, ενώ ποτέ δεν εκφράζουν παρόμοια επίπεδα ανησυχίας για τις ανάλογες μη αναστρέψιμες συνέπειες που βιώνουμε τα τρανς άτομα όταν υποβαλλόμαστε σε ανεπιθύμητες ενδογενείς εφηβείες[2].
Εν πάση περιπτώσει, όταν η σημερινή αντι-τρανς αντίδραση άρχισε να συσπειρώνεται γύρω στο 2015-16, το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής επικεντρώθηκε στα νέα τρανς άτομα, τα οποία γίνονταν πιο ορατά ακριβώς επειδή η κοινωνική φυλομετάβαση και η φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο είχαν επιτέλους γίνει μια υπαρκτή επιλογή γι’ αυτά. Οι ομάδες που συντόνισαν αυτή την αντίδραση προέβαλαν τις ακόλουθες τρεις υποθέσεις για να εξηγήσουν αυτή την φαινομενική αύξηση των τρανς νέων: 1) αυτά τα παιδιά εισήχθησαν εσπευσμένα σε φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου χωρίς καμία ή ελάχιστη αξιολόγηση, 2) πολλά είχαν προσβληθεί από μια ολοκαίνουργια κοινωνικά μεταδοτική μορφή δυσφορίας φύλου και 3) δεδομένων των δύο πρώτων σημείων, πρέπει να βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός μαζικού κύματος παιδιών που θα κάνει detransition.
Αυτές οι υποθέσεις είναι πλέον οκτώ με εννέα ετών σε αυτό το σημείο, και πολλά από τα παιδιά που συζητήθηκαν τότε είναι σήμερα νεαροί ενήλικες. Αν οποιοδήποτε από αυτά τα επιχειρήματα ήταν αληθινό, τότε μέχρι τώρα σίγουρα θα είχαμε γίνει μάρτυρες μιας μεγάλης εξόδου εφήβων και νεαρών ενηλίκων που θα απαρνιόντουσαν την τρανς ταυτότητά τους. Αλλά αυτό δεν έχει συμβεί. Ακόμα και οι πιο πρόσφατες ερευνητικές μελέτες συνεχίζουν να δείχνουν ότι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα παραμένει εξαιρετικά αποτελεσματική και τα ποσοστά των ατόμων που μετανιώνουν ή κάνουν detransition παραμένουν εξαιρετικά χαμηλά (στο εύρος του 1–3%).
Δεδομένου ότι η επιστήμη δεν είναι με το μέρος τους, οι αντίπαλοι της επιβεβαιωτικής ως προς το φύλο φροντίδας έχουν αναλάβει, όλο και περισσότερο, την κατασκευή αντιπαραθέσεων: Κάθε μήνα περίπου, υπάρχει κάποιο νέο εύρημα ή μελέτη ή αποκάλυψη που παρουσιάζουν ως “περίτρανη απόδειξη” ή ως κάτι που “αλλάζει τα δεδομένα”. Πέρυσι, το μεγαλύτερο από αυτά ήταν η περιπέτεια της πληροφοριοδότη Jamie Reed. Επικεντρώθηκε σε κατηγορίες ότι μια κλινική φύλου στο Μιζούρι προέβαινε σε εξαιρετικά ελαστική αξιολόγηση των τρανς νέων. Παρόλο που οι ισχυρισμοί αποδείχθηκαν τελικά αβάσιμοι και σε αντίθεση με τις εμπειρίες πολλών οικογενειών από την κλινική, η ιστορία συγκέντρωσε τεράστια προσοχή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που τελικά οδήγησε στην απαγόρευση της επιβεβαιωτικής ως προς το φύλο φροντίδας για τρανς νεαρά άτομα σε ολόκληρη την πολιτεία.
Τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, είχαμε τη λεγόμενη “Φινλανδική μελέτη”, την οποία αντι-τρανς ακτιβιστές προώθησαν ως απόδειξη ότι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα δεν σώζει ζωές, ενώ στην πραγματικότητα η μελέτη δεν έδειξε κάτι τέτοιο (αναλυτικά εδώ και εδώ).
Ύστερα ο Μάρτιος μας έφερε τα “Αρχεία της WPATH[3],” που δημοσιεύθηκαν από ένα συντηρητικό think-tank, ο ιδρυτής του οποίου έχει δηλώσει ρητά ότι θέλει να βάλει τέλος στην Παγκόσμια Ένωση Επαγγελματιών για την Τρανς Υγεία (η οποία δημοσιεύει τα Πρότυπα Φροντίδας, τα οποία αναλύονται στο προηγούμενό μου κείμενο). Η 242 σελίδων αναφορά για τα αρχεία της WPATH ήταν ένας συνδυασμός μηνυμάτων που είχαν διαρρεύσει, μεταξύ επαγγελματιών υγείας της WPATH (σύμφωνα με το STAT News, “κανένα από τα μηνύματα δεν προσφέρει στοιχεία κατά της συνέχισης της ασφαλούς παροχής επιβεβαιωτικής ως προς το φύλο φροντίδας”) και 37,000 λέξεις συντακτικού σχολιασμού που περιελάμβανε “216 περιπτώσεις σφαλμάτων, παραποίησης δεδομένων και παραπομπών, παραποίησης του πραγματικού υλικού που διέρρευσε, και πολλά άλλα.” Παρότι τα αρχεία της WPATH θεωρήθηκαν ευρέως ως μη άξια δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος σε όσα άτομα είναι εξοικειωμένα με την υγειονομική περίθαλψη των τρανς ατόμων, κυκλοφόρησε από πολλά μέσα ενημέρωσης. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, όταν κάνω αναζήτηση για την “WPATH” στο Google με ένα πρόγραμμα περιήγησης με καθαρό ιστορικό, το “αρχεία” εμφανίζεται ως η κορυφαία πρόταση αυτόματης συμπλήρωσης, και ακόμη και αν δεν το επιλέξεις, ιστορίες για τα “αρχεία της WPATH” (αρκετές από τις οποίες έχουν συνταχθεί από αντι-τρανς οργανώσεις) εμφανίζονται σε περίοπτη θέση στα αποτελέσματα.
Και τώρα τον Απρίλιο, έχουμε την ανασκόπηση Cass. Είχαν υπάρξει προηγούμενες ενδείξεις αντι-τρανς προκατάληψης για την επισκόπηση (αναλυτικά εδώ και εδώ και εδώ), συνεπώς δεν ήταν ιδιαιτέρως απρόσμενο ότι η τελική τους έκθεση 388 σελίδων τάχθηκε κατά της κοινωνικής φυλομετάβασης, της καθυστέρησης της εφηβείας, και υπέρ του αυστηρού περιορισμού της ορμονοθεραπείας που επιβεβαιώνει το φύλο. Η κοινωνιολόγος Ruth Pearce έχει συγκεντρώσει αντιδράσεις στην έκθεση από επαγγελματίες υγείας, ακαδημαϊκούς εμπειρογνώμονες, ερευνητές δημοσιογράφους, ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οργανώσεις της τρανς κοινότητας – μη διστάσετε να τις συμβουλευτείτε για περισσότερες λεπτομέρειες. Εδώ, θα επισημάνω εν συντομία δύο από τις κύριες κριτικές. Πρώτον, η ανασκόπηση Cass έκρινε ότι οι περισσότερες μελέτες που δείχνουν ότι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα είναι ευεργετική, δεν είναι “υψηλής ποιότητας” και συνεπώς αποτελούν “ανεπαρκή τεκμηρίωση” (βλ. π.χ., Taylor et al., 2024a, 2024b, εξηγείται περαιτέρω εδώ). Συζητώ αυτή την κοινή τακτική για την υποβάθμιση των προσεγγίσεων προσεγγίσεων που επιβεβαιώνουν το φύλο στο προηγούμενο κείμενό μου– για περισσότερα σχετικά με αυτό το θέμα, βλ. Ashley et al. (2023).
Δεύτερον, κατά την επανεξέταση της Υπηρεσίας Ταυτότητας Φύλου του NHS στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ανασκόπηση Cass δεν διαπίστωσε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι τα παιδιά εισήχθησαν εσπευσμένα σε επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα, με ελάχιστη ή καθόλου αξιολόγηση: Σύμφωνα με τα βασικά ευρήματά τους στη σελ. 337 του PDF, μόνο “το 27% των περιστατικών παραπέμφθηκε στην ενδοκρινολογία” με ένα “μέσο όρο 6,7 ραντεβού πριν από την παραπομπή”). Επιπλέον, από τα 3306 περιστατικά, ανέφεραν ότι <10 έκαναν detransition (σελ. 341) – αυτό αποτελεί λιγότερο από 0,3% ποσοστό detransition. Ενώ η ανασκόπηση Cass κάνει εικασίες περί “κοινωνικής μετάδοσης” και “επιρροής από συνομηλίκους” που οδηγούν τα παιδιά να γίνουν τρανς, δεν παρέχουν καμία παραπομπή που να αποδεικνύει ότι αυτό συμβαίνει πραγματικά (παρεμπιπτόντως, εδώ είναι ο αντίλογος σε αυτό). Κυρίως, παρέχουν μηδενική τεκμηρίωση ότι εναλλακτικές προσεγγίσεις -όπως το να εξαναγκάζονται τα παιδιά να βιώσουν μια ανεπιθύμητη ενδογενή εφηβεία, η παρατεταμένη ψυχοθεραπεία και/ή πιο σαφείς προσπάθειες μεταστροφής φύλου– θα οδηγούσαν σε καλύτερα αποτελέσματα.
Δεδομένου ότι η ανασκόπηση Cass ανατέθηκε από το NHS, είναι πιθανό να έχει σημαντικό αντίκτυπο στην προσβασιμότητα της επιβεβαιωτικής ως προς το φύλο φροντίδας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αλλά δεν είναι η “περίτρανη απόδειξη” όπως οι αντι-τρανς ακτιβιστές και οι τρανς σκεπτικιστές ειδήμονες την παρουσιάζουν. Ουσιαστικά, πρόκειται απλώς για μια ανασκόπηση. Στο προηγούμενο κείμενό μου, ανέφερα πολυάριθμες επιστημονικές ανασκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν από ειδικούς στον τομέα, οι οποίες κατέληξαν όλες σε διαφορετικό συμπέρασμα από την ανασκόπηση Cass: ότι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα είναι ευεργετική και οι προσεγγίσεις που δεν επιβεβαιώνουν το φύλο επιβλαβείς για τα τρανς και φυλοδιαφορετικά νέα άτομα. Αν αυτές οι κριτικές δεν είναι αρκετά “έγκυρες” για εσάς, τότε τι θα λέγατε για την ανασκόπηση της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής, ή την ανασκόπηση της Ενδοκρινολογικής Εταιρείας, ή τα Πρότυπα Φροντίδας της WPATH, ή οποιαδήποτε από τις άλλες επαγγελματικές οργανώσεις υγείας που έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα.
Παρόλο που πιστεύω ότι η ανασκόπηση Cass παραποιεί την επιστήμη σχετικά με αυτό το θέμα, μπορώ να καταλάβω γιατί βρίσκει απήχηση στους ανθρώπους – συγκεκριμένα, σε τρεις διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες ανθρώπων.
Εκείνοι που δεν γνωρίζουν σε μεγάλο βαθμό για τα τρανς ζητήματα, πιθανόν να υποθέτουν ότι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα είναι “νέα” και “πειραματική” (και επομένως ύποπτη) απλώς και μόνο επειδή δεν είχαν ακούσει προσωπικά γι’ αυτήν μέχρι τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου. Γι’ αυτούς, η ανασκόπηση Cass επιβεβαιώνει τις προκαταλήψεις τους: “Επιτέλους, για πρώτη φορά στα χρονικά, κάποιος έκανε μια ενδελεχή ανασκόπηση αυτού του τομέα!” Αν αυτό ισχύει για εσάς, τότε είστε η δημογραφική ομάδα στην οποία προσπάθησα να απευθυνθώ με το κείμενό μου το Η Επιβεβαιωτική ως προς το Φύλο Φροντίδα για Νεαρά Τρανς Άτομα δεν είναι Ούτε Νέα Ούτε Πειραματική, επομένως σας ενθαρρύνω να το διαβάσετε. Αν το κάνετε, θα δείτε ότι το επιβεβαιωτικό μοντέλο φύλου προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ακριβώς επειδή οι γιατροί του εικοστού αιώνα είχαν ήδη δοκιμάσει κάθε άλλη εναλλακτική λύση χωρίς αποτέλεσμα – αυτό περιλαμβάνει τη μη επιβεβαίωση του φύλου των παιδιών, τον εξαναγκασμό τους σε ανεπιθύμητη ενδογενή εφηβεία, την αέναη ψυχοθεραπεία και τις πιο σαφείς προσπάθειες μεταστροφής φύλου. Η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα είναι το μόνο πράγμα που έχει βοηθήσει θετικά τα τρανς νέα άτομα μέχρι στιγμής, και η εγκατάλειψή της τώρα δεν είναι μια παθητική ή ουδέτερη λύση – είναι μια ενεργή και συνειδητή απόφαση να υποβληθούν αυτά τα παιδιά σε απαρχαιωμένες κοινωνικές και ιατρικές παρεμβάσεις που έχουν ήδη αποδειχθεί επιστημονικά αναποτελεσματικές, αν όχι εντελώς επιβλαβείς.
Μια δεύτερη πληθυσμιακή ομάδα που αγκαλιάζει την ανασκόπηση Cass (μαζί με τα αρχεία WPATH, τη Φινλανδική μελέτη, τη δοκιμασία της Jamie Reed κ.λπ.) είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν τις προηγούμενες έρευνες για το θέμα αυτό (τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό), αλλά δεν τις εμπιστεύονται καθόλου. Συχνά, αυτά τα άτομα κλίνουν προς θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα είναι απλώς ένα τέχνασμα που χρηματοδοτείται και προωθείται από τις Μεγάλες Φαρμακευτικές, ή από Εβραίους δισεκατομμυριούχους που εργάζονται για τη δημιουργία ενός διανθρωπιστικού μέλλοντος, ή από πατριαρχικούς γιατρούς που προσπαθούν να αντικαταστήσουν τις “βιολογικές γυναίκες” με “τεχνητές γυναίκες”. Μια πιο γενική εκδοχή αυτής της θεωρίας συνωμοσίας που είναι πολύ δημοφιλής στις μέρες μας είναι ότι το επιβεβαιωτικό ως προς το φύλο μοντέλο και όλες οι μελέτες που το υποστηρίζουν είναι απλώς προϊόν της “ιδεολογίας του φύλου“.
Τι ακριβώς είναι λοιπόν η “ιδεολογία του φύλου”; Επινοήθηκε από τον κλάδο υγειονομικής περίθαλψης; Ή στα μαθήματα σπουδών φύλου και κουήρ θεωρίας; Ή από τα ίδια τα τρανς άτομα; Όποιος γνωρίζει από πρώτο χέρι αυτές τις ομάδες γνωρίζει ότι εμφανίζουν πολυάριθμες διαφωνίες μεταξύ των κοινοτήτων και εντός κάθε κοινότητας, οπότε είναι αδιανόητο ότι με κάποιο τρόπο συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί πίσω από κλειστές πόρτες και κατέστρωσαν μαζί κάποιο μεγάλο σχέδιο.
Στη γενική της χρήση, η “ιδεολογία του φύλου” μπορεί να αναφέρεται στην επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα, αλλά και στην τοποθέτηση αντωνυμιών στην υπογραφή του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σας, ή στο σεβασμό της ταυτότητας ενός τρανς ατόμου, ή στην αναγνώριση της έμφυλης και σεξουαλικής ποικιλομορφίας, ή στη δημόσια ανάρτηση μιας σημαίας υπερηφάνειας, και ούτω καθεξής. Βασικά, η “ιδεολογία του φύλου” είναι μια άμορφη φράση-κλειδί για οτιδήποτε θεωρούν ότι είναι “υπέρ των τρανς”, όλα μαζί συγκεντρωμένα σε μια τεράστια θεωρία συνωμοσίας. (Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο, η cis-κανονικότητα και η ετεροκανονικότητα –πεποιθήσεις που αφορούν όλη την κοινωνία και συχνά επιβάλλονται αυστηρά- δεν αποτελούν “ιδεολογία” στα μάτια τους. Φανταστικό!)
Αν πιστεύετε ότι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα είναι μέρος μιας τεράστιας συνωμοσίας, τότε φυσικά θα περιμένετε να εμφανιστεί επιτέλους κάποια “περίτρανη απόδειξη” και να δείξει ότι όλα είναι μια απάτη, ένας χάρτινος πύργος που περιμένει να γκρεμιστεί. Για να είμαστε σαφείς, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την επιστήμη, η οποία βασίζεται σε μεγάλο όγκο αποδεικτικών στοιχείων που συσσωρεύονται επί πολλά χρόνια από πολλές ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες, οι οποίες παράγουν παρόμοια αποτελέσματα, και συνεπώς δεν ανατρέπονται εύκολα από μία μόνο μελέτη ή ανασκόπηση. Όμως, όπως σε ένα επεισόδιο των X-Files, αυτή η φανταστική “περίτρανη απόδειξη” μοιάζει “επιστημοφανής” και έχει τη γοητεία της “αληθοφάνειας”.
Η τρίτη πληθυσμιακή ομάδα ανθρώπων που ασπάζονται την ανασκόπηση Cass υποτίθεται ότι είναι αντικειμενικοί και επιστημονικά σκεπτόμενοι, αλλά με μια πιο προσεκτική εξέταση παρουσιάζουν σαφείς cis-κανονικές προκαταλήψεις. Για παράδειγμα, θα εκφράσουν συστηματικά την ανησυχία τους για την καθυστέρηση της εφηβείας, την ορμονοθεραπεία και τις χειρουργικές επεμβάσεις επιβεβαίωσης φύλου στην περίπτωση των τρανς νέων, αλλά όχι όταν παρόμοιες διαδικασίες πραγματοποιούνται σε ίντερσεξ νέα άτομα, σε παιδιά που βιώνουν πρόωρη εφηβεία ή σε cis άνδρες εφήβους που βιώνουν γυναικομαστία. Θα εγείρουν ανησυχίες σχετικά με την μη αναστρεψιμότητα όσον αφορά τα τρανς νέα άτομα που λαμβάνουν ορμόνες επιβεβαίωσης φύλου, αλλά όχι όταν τα νέα τρανς άτομα υποβάλλονται σε ανεπιθύμητη ενδογενή εφηβεία (η οποία είναι εξίσου μη αναστρέψιμη). Θα ανησυχούν για την τύχη των παιδιών που κάνουν κοινωνική φυλομετάβαση, ενώ θα αγνοούν όλες τις έρευνες που δείχνουν ότι η μη επιβεβαίωση του φύλου των παιδιών οδηγεί σε καλά τεκμηριωμένες αρνητικές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης και της αυτοκτονικότητας. Θα αναλύουν ανελέητα και θα αναδεικνύουν τα ελαττώματα κάθε μελέτης που βρίσκει ότι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα είναι αποτελεσματική, αλλά στη συνέχεια θα προβάλλουν πολύ λιγότερο μεθοδολογικά στιβαρές μελέτες (π.χ. την έκθεση της Littman) που υποδηλώνουν ότι το μοντέλο που επιβεβαιώνει το φύλο μπορεί να είναι ύποπτο.
Αυτό μπορεί να μοιάζει με υποκρισία επιφανειακά. Όμως οι ενέργειες αυτής της τρίτης πληθυσμιακής ομάδας είναι εσωτερικά συνεπείς μόλις συνειδητοποιήσετε την ανείπωτη παραδοχή τους: ότι μια cis έκβαση είναι εγγενώς πιο υγιής από μια τρανς έκβαση, ανεξάρτητα από το τι βιώνει προσωπικά το συγκεκριμένο άτομο. Ένα επακόλουθο αυτού είναι ότι τα παιδιά θα πρέπει πάντα να ωθούνται προς cis εκβάσεις και όχι τρανς. Όλα τα υπόλοιπα προκύπτουν από αυτό.
Υπάρχει ένας/μια συγκεκριμένος-η τρανς-σκεπτικιστής ειδήμων που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό εδώ – δεν θα αναφέρω ονόματα (αν και αν στείλουν τους οπαδούς τους εναντίον μου, θα κάνω αυτή την παράγραφο πιο σαφή και θα δώσω άμεσους συνδέσμους). Γύρω στο 2016-18, προώθησαν τα συνήθη σημεία συζήτησης σχετικά με τις ελαστικές αξιολογήσεις, την παραίτηση από την τρανς ταυτότητα από το 80% (“desistance”)[4], το detransition και την κοινωνική μετάδοση. Καθώς όμως οι ισχυρισμοί αυτοί δεν επαληθεύτηκαν με την πάροδο των ετών, κατέφυγαν στη μετακίνηση των στόχων. Δεδομένου ότι σχεδόν όλες οι μελέτες δείχνουν σταθερά ένα ποσοστό ατόμων που μετανιώνουν ή κάνουν detransition στο 1-3%, αυτός ο ειδήμων υποστηρίζει τώρα ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιο είναι το ποσοστό detransition, υπονοώντας ότι υπάρχει κάποιο μελλοντικό κύμα ή κρυφή κρύπτη ατόμων που θα κάνουν detransition που απλώς δεν έχουμε αποκαλύψει ακόμη. Αυτό είναι μια καθαρή εικασία, όχι επιστήμη, αλλά εξυπηρετεί τον ευρύτερο στόχο τους: Όσο η απειλή των μαζικών detransitions παραμένει, μπορούν να παρουσιάζουν την επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα ως δυνητικά επικίνδυνη.
Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτός-η ο/η ειδήμων ισχυρίζεται τώρα ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τις αυτοαναφορές των τρανς ατόμων σχετικά με το αν είμαστε ευτυχισμένα μετά τη φυλομετάβαση – αυτό έχει εξαιρετικές προεκτάσεις, δεδομένου ότι η αναντιστοιχία φύλου και η δυσφορία είναι εντελώς βιωματικές (εξηγείται περαιτέρω εδώ). Με αυτό το σκεπτικό, μπορεί κανείς να υποβαθμίσει σχεδόν όλες τις έρευνες σχετικά με την επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα, μαζί με τις εμπειρίες των ΛΟΑ ατόμων για τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τις εμπειρίες των απλών ανθρώπων με τον πόνο και την κατάθλιψη, κ.λπ.
Ακολουθεί ένα άλλο παράδειγμα: Πριν από μερικά χρόνια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ένας πατέρας έγραψε μια σειρά αναρτήσεων για την τρανς κόρη του. Περιέγραψε πώς εκείνη εξέφρασε από πολύ μικρή ηλικία ότι ήταν κορίτσι και έκτοτε έζησε όλη της τη ζωή έτσι. Ο πατέρας ανέφερε επίσης ότι τώρα που πλησίαζε στην εφηβεία, συμβουλεύονταν τους γιατρούς για την καθυστέρηση της εφηβείας. Σε απάντηση σε αυτό, ο/η τρανς-σκεπτικιστής ειδήμων έγραψε ότι δεν πιστεύουν ότι αυτό το παιδί πρέπει να “μπει σε αναστολείς”, επειδή το περιγραφόμενο σενάριο παρουσίαζε “μηδενικές ενδείξεις για δυσφορία φύλου” στα μάτια τους. Αν είστε εξοικειωμένοι με αυτόν τον τομέα, θα αναγνωρίσετε αμέσως ότι πρόκειται για μια κλασική περίπτωση αναντιστοιχίας φύλου (διαρκής, επίμονη, συνεπής, όπως λένε). Αν η “μηδενική απόδειξη για δυσφορία φύλου” αναφέρεται στο γεγονός ότι αυτό το τρανς κορίτσι δεν βίωσε κυριολεκτικά δυσφορία ή πόνο, λοιπόν, αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι της επιτράπηκε να είναι ο εαυτός της!
Η ιδέα ότι αυτό το κορίτσι θα ήταν κάπως καλύτερα αν αναγκαστεί να περάσει από μια ανδρική εφηβεία μου φαίνεται τρελή. Βγάζει νόημα μόνο αν υποθέσει κανείς ότι το να είσαι τρανς είναι απλώς μια “ψυχική αυταπάτη” την οποία αυτή (και πιθανώς όλοι οι τρανς άνθρωποι) θα πρέπει απλώς να ξεπεράσει, και/ή ότι οι cis εκβάσεις είναι εγγενώς πιο υγιείς από τις τρανς εκβάσεις (ανεξάρτητα από τον όλεθρο που θα προκαλούσαν οι προσπάθειες μεταστροφής φύλου και οι ανεπιθύμητες εφηβείες στη ζωή ενός τρανς νέου ατόμου).
Μόλις αναγνωρίσετε αυτό το μοτίβο, γίνεται φανερό ότι αυτή η κοσμοθεωρία δεν περιορίζεται σε αυτόν-ή τον/την τρανς-σκεπτικιστή, αλλά μπορεί να βρεθεί σε πολλούς άλλους που ισχυρίζονται ότι είναι “επιστημονικά σκεπτόμενοι” και “αντικειμενικοί” σχετικά με αυτό το θέμα. Πάρτε για παράδειγμα την ανασκόπηση Cass. Αποκλείουν ρητά τα τρανς άτομα από τη συμμετοχή τους στην ανασκόπηση – με άλλα λόγια, οι προσωπικές μας εμπειρίες με την αναντιστοιχία/δυσφορία φύλου δεν έχουν σημασία γι’ αυτούς και επομένως μπορούν να αγνοηθούν. Και η περιγραφή τους για τo detransition είναι σχεδόν πανομοιότυπη με εκείνη του/της τρανς-σκεπτικιστή ειδήμονα:
- Το ποσοστό των ατόμων που υποβάλλονται σε θεραπεία με ορμόνες και στη συνέχεια κάνουν detransition παραμένει άγνωστο λόγω της έλλειψης μακροχρόνιων μελετών παρακολούθησης, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι ο αριθμός τους αυξάνεται.. [Αναφορά Cass, σελ.33]
Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποθαρρύνουμε ή να περιορίσουμε την επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα επειδή κάποιος “πρότεινε” στην Cass ότι υπάρχει μια φανταστική κρυμμένη κρύπτη ατόμων που θα κάνουν detransition κάπου εκεί έξω; Ή εξαιτίας μιας υποτιθέμενης έλλειψης μακροχρόνιων μελετών; (λέω “υποτιθέμενης” εδώ επειδή έχουν υπάρξει ήδη πολλές μελέτες ποικίλης διάρκειας.) Και αν αποθαρρύνουμε ή περιορίσουμε την επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα για αυτόν τον λόγο, τότε αυτό δεν μας αποκλείει από το να αποκτήσουμε ποτέ τα εν λόγω μακροπρόθεσμα δεδομένα; Με άλλα λόγια, αυτό το απόσπασμα όχι μόνο βασίζεται σε φημολογίες, αλλά επικαλείται και ένα κυκλικό συλλογισμό.
Ένα άλλο απόσπασμα από την αναφορά Cass που έχει συγκεντρώσει την προσοχή έχει ως εξής:
16.20 Για τα άτομα που έχουν καταχωρηθεί ως θηλυκά στη γέννηση, η επίδραση της τεστοστερόνης θα τους δώσει υψηλότερη σεξουαλική ορμή από ό,τι θα μπορούσαν να έχουν βιώσει κατά τη διάρκεια της βιολογικής τους εφηβείας και μετά από ένα έτος θα οδηγήσει σε ισχυρές αυξήσεις της μυϊκής μάζας και δύναμης (ενώ τα άτομα που έχουν καταχωρηθεί ως αρσενικά στη γέννηση, θα διατηρήσουν τη μυϊκή τους δύναμη) (Wiik et al., 2020). Ελλείψει οποιασδήποτε εμπειρίας ως ενήλικες cis γυναίκες, μπορεί να μην έχουν κανένα πλαίσιο αναφοράς που να τα κάνει να μετανιώσουν ή να κάνουν detransition, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είχαν διαφορετική έκβαση χωρίς ιατρική παρέμβαση και να μην χρειαζόταν να λαμβάνουν ορμόνες εφ’ όρου ζωής. [Αναφορά Cass, σελ. 195]
Αυτό φαίνεται να υποδηλώνει ότι οι τρανς νεαροί άνδρες/αρρενωπότητες δεν πρέπει να παίρνουν τεστοστερόνη επειδή, αν το κάνουν, δεν θα μάθουν ποτέ πώς θα ήταν να είναι μια cis γυναίκα (που παρουσιάζεται εδώ ως η πιο υγιής έκβαση: “χωρίς ιατρική παρέμβαση”). Το πιο κρίσιμο είναι ότι, αν κάνουν μετάβαση χωρίς να το μετανιώσουν ή κάνουν detransition, δεν μπορούμε ποτέ να μάθουμε πραγματικά με βεβαιότητα αν η φυλομετάβαση έκανε τη ζωή τους σημαντικά καλύτερη, επειδή δεν έχουν το κατάλληλο “πλαίσιο αναφοράς” για να το αξιολογήσουν (δηλαδή: επειδή δεν έγιναν cis, δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τίποτα από όσα λένε για τον εαυτό τους). Μπορείτε να δείτε πόσο διαστρεβλωμένη είναι αυτή η λογική; Όπως απάντησε το βιοηθικό Florence Ashley, “Με αυτή τη λογική θα πρέπει να αναγκάσουμε τους cis ανθρώπους να κάνουν ορμονοθεραπεία μόνο και μόνο για να έχουν ένα πλαίσιο αναφοράς για το πώς είναι να είσαι τρανς;”
Το σχόλιο του Ashley είχε προφανώς σκοπό να καταδείξει ένα σημείο, αλλά ας πάρουμε την πρότασή του στα σοβαρά για μια στιγμή. Τι θα γινόταν αν χορηγούσαμε ορμόνες του αντίθετου φύλου σε όλους τους εφήβους, μόνο και μόνο για να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι τρανς. Αν δεν τους αρέσουν τα αποτελέσματα, δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορούν πάντα να επιλέξουν να σταματήσουν να παίρνουν αυτές τις ορμόνες όταν γίνουν 18 ετών (όταν θα είναι αρκετά μεγάλοι για να “ξέρουν σίγουρα”). Εξάλλου, πολλοί “αντικειμενικοί και επιστημονικά σκεπτόμενοι” ειδήμονες μας έχουν διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να εξαναγκάζουμε τους τρανς εφήβους σε ανεπιθύμητη εφηβεία, οπότε το ίδιο μάλλον ισχύει και για τους cis εφήβους, έτσι δεν θα έπρεπε; Και αν αυτά τα παιδιά διαμαρτύρονται για τις επιπτώσεις αυτής της ανεπιθύμητης εφηβείας – ενόχληση, γνωστική ασυμφωνία, δυσφορία – τότε, αυτά είναι υποκειμενικά συναισθήματα και δεν πρέπει να τα αφήσουμε να μπουν εμπόδιο στην επιστήμη!
Φαντάζομαι ότι αυτό το πείραμα σκέψης προκάλεσε βαθιές εσωτερικές αντιδράσεις σε πολλούς αναγνώστες (σίγουρα προκάλεσε σε μένα που το έγραψα). Μπορείτε να φανταστείτε τη φρίκη του να αναγκαστείτε να μπείτε σε λάθος εφηβεία; Λοιπόν, εγώ μπορώ. Από πρώτο χέρι. Το ίδιο ισχύει και για τα περισσότερα τρανς άτομα. Και αν μπορείτε να ταυτιστείτε με το πόσο φρικτό θα ήταν για ένα cis έφηβο άτομο να ωθηθεί σε μια εφηβεία που θα του ήταν αποκρουστική, τι σας εμποδίζει να επεκτείνετε αυτά τα συναισθήματα στην τρανς κόρη από το προηγούμενο παράδειγμα; Ή στα τρανς αγόρια που η Cass φαίνεται να πιστεύει ότι πρέπει να βιώσουν μια cis γυναικεία εμπειρία προκειμένου να αποκτήσουν ένα σωστό “πλαίσιο αναφοράς”;
Βρίσκω ειρωνικό το γεγονός ότι πολλοί από τους θεωρητικούς συνωμοσίας που λένε για την “ιδεολογία του φύλου” συχνά ισχυρίζονται ότι οι τρανς επαγγελματίες υγείας και τρανς άτομα όπως εγώ προσπαθούν να “κάνουν τρανς” άλλα παιδιά. Μερικές φορές προβάλλουν σεξουαλικά κίνητρα σε αυτή τη θεωρία συνωμοσίας (π.χ., ότι κάνουμε “grooming” ή “σεξουαλικοποιούμε” τα παιδιά), αλλά άλλες φορές φέρονται σαν να είναι η επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα μέρος κάποιου αόριστου κακόβουλου σχεδίου που εφαρμόζουμε (Βήμα 1: “κάνουμε τρανς” όλα τα παιδιά. Βήμα 2: ?. Βήμα 3: κέρδος!). Για τα πρακτικά, δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν να “δημιουργήσουμε” τρανς παιδιά: κάποια παιδιά τυχαίνει να είναι τρανς, αλλά τα περισσότερα δεν είναι. Οι προηγούμενες προσπάθειες να μεγαλώσουν σκόπιμα παιδιά ως το άλλο φύλο (με τις οποίες οι τρανς άνθρωποι δεν είχαν καμία σχέση), εν γένει, απέτυχαν παταγωδώς – αυτό δείχνει ότι οι περισσότεροι cis άνθρωποι επίσης έχουν πιθανότατα μια βαθιά ριζωμένη ταυτότητα φύλου (το εξετάζω αυτό σε μεγαλύτερο βάθος σε αυτό το βίντεο περίπου στο 26ο –31ο λεπτό).
Όπως λέω από το 2016, πιστεύω ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ελαχιστοποιήσουμε όλες τις ανεπιθύμητες μη αναστρέψιμες αλλαγές, είτε πρόκειται για cis είτε για τρανς είτε για ίντερσεξ νέα άτομα. Είμαι αρκετά σίγουρη ότι τα περισσότερα τρανς άτομα θα συμφωνούσαν με αυτό, όπως και οι περισσότεροι επαγγελματίες υγείας για την τρανς υγεία. Και το επιβεβαιωτικό ως προς το φύλο μοντέλο -το οποίο έχει δείξει αξιόπιστα ένα ποσοστό 1-3% ατόμων που μετανιώνουν ή κάνουν detransition- ποσοστό πολύ χαμηλότερο από σχεδόν όλες τις άλλες ιατρικές παρεμβάσεις – έρχεται πολύ πιο κοντά στην επίτευξη αυτού του στόχου από οποιαδήποτε προηγούμενη προσέγγιση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η “επιστήμη έχει κατασταλάξει”, καθώς υπάρχουν σίγουρα περισσότερα που μπορούμε να μάθουμε και οι επαγγελματίες της τρανς υγείας δημοσιεύουν συνεχώς νέες μελέτες (όπως εξιστορούσα στο προηγούμενο κείμενό μου). Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον, να υπάρξει μια ακόμη καλύτερη προσέγγιση – είμαι ανοιχτή σε αυτή την πιθανότητα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν περιλαμβάνει την υποτίμηση ή απόρριψη των εμπειριών των τρανς ατόμων. Αλλά εδώ και τώρα, οι μόνες εναλλακτικές λύσεις που προσφέρουν οι συνωμοσιολόγοι και οι τρανς-σκεπτικιστές ερευνητές και ειδήμονες είναι παραλλαγές των ίδιων παλιών προσεγγίσεων του εικοστού αιώνα που ακυρώνουν το φύλο και οι οποίες έχουν ήδη αποδειχθεί επιβλαβείς για τα νέα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα.
Τέλος, στον τίτλο αυτού του κειμένου, περιέγραψα αυτή τη συζήτηση σχετικά με την επιβεβαιωτική ως προς το φύλο φροντίδα ως “αέναη”. Αν και εύχομαι να μην ήταν αλήθεια, όσο συνεχίζεται αυτός ο αντι-τρανς ηθικός πανικός και η νομοθετική αντίδραση, αμφιβάλλω έντονα ότι αυτό το ζήτημα θα επιλυθεί ικανοποιητικά στα μάτια όλων των εμπλεκόμενων μερών. Έχει πολιτικοποιηθεί, όπως η κλιματική αλλαγή και η αποτελεσματικότητα των εμβολιασμών προηγουμένως. Αλλά αυτό που ελπίζω ειλικρινά -και ο κύριος λόγος για τον οποίο έγραψα αυτό το κείμενο- είναι ότι μπορούμε επιτέλους να ξεπεράσουμε την αντίληψη ότι πρόκειται για μια συζήτηση σχετικά με την “επιστήμη”.
Αν απορρίψουμε όλους τους συνωμοσιολόγους και τους κοινωνικά συντηρητικούς που αντιτίθενται ηθικά στην ίδια την ύπαρξη των τρανς ατόμων, τότε αυτή η συζήτηση έχει δύο ξεκάθαρες πλευρές: Εκείνους από εμάς που πιστεύουν ότι το επιβεβαιωτικό ως προς το φύλο μοντέλο είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μπορέσουν τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα και υγιή, ελαχιστοποιώντας παράλληλα τις ανεπιθύμητες μη αναστρέψιμες αλλαγές, και εκείνους που πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει πάντα να ωθούνται προς την κατεύθυνση των cis εκβάσεων, ανεξάρτητα από το πόση ζημιά και ανεπιθύμητες μη αναστρέψιμες επιπτώσεις προκαλούνται στα νέα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα σε αυτή τη διαδικασία. Κάποιοι τρανς-σκεπτικιστές μπορεί να απορρίπτουν αυτό το πλαίσιο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε τα δαιδαλώδη επιχειρήματά τους.
[1]Σ.τ.Μ: Ο όρος detransition χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη μετάβαση ενός ατόμου στο φύλο που συνδέεται στερεοτυπικά με το φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννησή του, μετά από τη μετάβαση σε άλλο φύλο.
[2] Σ.τ.Μ: Ως ενδογενής περιγράφεται η εφηβεία που οφείλεται στις ορμόνες του φύλου που παράγει το σώμα ενός ατόμου.
[3] WPATH-World Professional Association for Transgender Health: Παγκόσμια Ένωση Επαγγελματιών για την Τρανς Υγεία
[4] “[…] ο όρος συνήθως περιορίζεται στον τομέα της εγκληματολογίας, όπου αναφέρεται στην «παύση της παραβατικής ή άλλης αντικοινωνικής συμπεριφοράς». Συνάντησα για πρώτη φορά τον όρο σε άρθρα του Ken Zucker και άλλων ερευνητών, οι οποίοι τον χρησιμοποίησαν σε σχέση με τα τρανς και τα φυλοδιαφορετικά (GNC) παιδιά, τα οποία με την πάροδο του χρόνου (και συχνά ως απάντηση σε θεραπείες μεταστροφής φύλου) φαίνεται να εγκαταλείπουν αυτές τις ταυτότητες και συμπεριφορές”.
Πηγή: https://juliaserano.medium.com/reframing-transgender-desistance-debates-68648a4fd01a