Αυτόν τον μήνα, κυκλοφορεί το Antivirus magazine με κεντρικό του θέμα την αστυνομική βία, με αφορμή (όταν στηνόταν το θέμα) την ομοφοβική επίθεση από αστυνομικούς σε ζευγάρι γκέι ανδρών στο δρόμο.
Μας ζητήθηκε να πούμε κάποια πράγματα για αυτό το θέμα, που για άλλη μια φορά είναι επίκαιρο με πολλούς τρόπους. Στο σύντομο σχόλιό μας (αναλυτικά εδώ) δε θα μπορούσαμε παρά να προσεγγίσουμε την αστυνομική καταστολή μέσα από ένα διαθεματικό πρίσμα, για κάθε σώμα που λογίζεται ως δυνάμει επικίνδυνο ή/και λιγότερο άξιο να ζει.
Ένα απόσπασμα:
“Είναι η ψευδαίσθηση ότι όποιος ακολουθεί τους κανόνες είναι πάντα ασφαλής, μην έχοντας επίγνωση ότι ο κανόνας για κάποιους είναι ένα συνεχές αίσθημα κινδύνου.
Τη γνώμη μας αυτή δεν την αλλάζει ούτε μία ξεκάθαρη μορφή ακραίας βίας, όπως απεικονίζεται από τον άγριο τρόπο που ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του –για παράδειγμα, με 41 πυροβολισμούς. Για παράδειγμα, χτυπημένος και λιπόθυμος, δεμένος με χειροπέδες στο δρόμο. Αρκεί αυτή η βία να επιβλήθηκε από τα όργανα της τάξης, για να υποθέσουμε αυτόματα ότι ήταν απαραίτητη.
Η Τζούντιθ Μπάτλερ έχει πει ότι δε χρειάζεται ένας μαύρος άνδρας να είναι επικίνδυνος για να δεχθεί (αστυνομική) βία. Αρκεί που θεωρείται επικίνδυνος. Η βία που ασκείται από αστυνομικό όργανο διαφέρει από κάθε άλλη ακριβώς για αυτόν τον λόγο: ορίζει, στο πλαίσιο της συστημικής καταπίεσης και της λευκής πατριαρχίας, ποια σώματα θεωρούνται επικίνδυνα, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά. Μετά οι παρατηρητές της αστυνομικής δράσης αρκεί να ακολουθήσουν το παράδειγμά της και να αναπαράξουν τη βία αυτή, στα ίδια σώματα.
Και έχει ενδιαφέρον να αναλογιστούμε αν και πού μπορούν να στραφούν μετά τα άτομα που την έχουν υποστεί, για να την καταγγείλουν”.