4 χρόνια.
Δεν έχουμε να πούμε κάτι βαρυσήμαντο και επιστημονικό για το τραύμα, την κοινοτική αλληλεγγύη και φροντίδα, το συλλογικό πένθος, που να μην έχουμε πει ή ακούσει ήδη.
Μόνο μια μικρή ιστορία:
Πριν 4 χρόνια, μια μέρα πριν την κηδεία του, δύο από εμάς συντονίζαμε μια εκπαίδευση σε ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα προς συναδέλφους.
Ενημερώσαμε πως η δεύτερη μέρα του σεμιναρίου μας θα έπρεπε να αναβληθεί για να είμαστε στην κηδεία, και σε κάθε περίπτωση μαζί με την κοινότητα στην οποία ανήκουμε και εργαζόμαστε και είχε να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο συλλογικό τραύμα.
Ήταν οι πρώτες ώρες μετά την αναγνώρισή του και πάνω στην κορύφωση της ρητορικής της ανάξιας ζωής -το πρεζάκι, ο κλέφτης κ.λπ.
Επιμορφώναμε συναδέλφους για ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα λοιπόν, για την ουσία δηλαδή της έννοιας των ζωών που κρίνονται ανάξιες να βιωθούν και να υπάρχουν ισότιμα. Σε έναν φορέα που δούλευε κατά κόρον με τέτοιες αποκλεισμένες ζωές για να άρει την περιθωριοποίησή τους.
Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, το εκπαιδευτικό τμήμα του φορέα μας ενημέρωσε με φωνές ότι το αίτημά μας για αναβολή του σεμιναρίου δεν γίνεται δεκτό -αν ήθελε μια από εμάς “μπορούσε” να πάει στην κηδεία. Η άλλη έπρεπε “να κάτσει να κάνει την εκπαίδευση.”
Μην ξεχνάμε στιγμή πως αυτή η δουλειά που κάνουμε, με τον γενικό όρο “ψυχοκοινωνική στήριξη”, είναι πολιτική.
Συμβάλλει στην εδραίωση ή την ανατροπή των συστημικών ιδεών για το ποιες ζωές αξίζουν περισσότερο ή λιγότερο -και επομένως στο ποιοι άνθρωποι αξίζουν να πενθηθούν.
Το δικαίωμα στο πένθος ήταν το πρώτο που αμφισβητήθηκε στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα μετά την δολοφονία του Ζακ.
Να παίρνουμε όλες-οι-α θέση λοιπόν, αν θέλουμε να λογιζόμαστε ως φορείς ιδεών ισότητας και πάροχοι υποστήριξης σε στιγμές ευαλωτότητας των συνανθρώπων μας.
Αυτή είναι η ευθύνη μας.
*Φυσικά οι εκπαιδεύτριες πήγαμε στην κηδεία του κοντινού μας, κόντρα στις-στους συναδέλφους που έκριναν ότι μάλλον δεν ήταν αυτό και κάτι σημαντικό.
Βρέθηκε όμως μια συνάδελφος, όταν επιστρέψαμε, να μας πει με δάκρυα στα μάτια το αυτονόητο: ότι αυτό που έμαθε καλύτερα από όλη την εκπαίδευση δεν ήταν στην θεωρία και τα παραδείγματα που χρησιμοποιήσαμε.
Αλλά στην στιγμή που υπερασπιστήκαμε το πένθος μας.
Η δύναμη είναι στο μαζί.
Συγκέντρωση μνήμης σήμερα στις 19.00 στην Αθήνα.