Οι αλλαγές στο ΚΕΘΕΑ ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2019 και τότε η Νάνσυ Παπαθανασίου, επιστημονικά υπεύθυνη του φορέα μας, έγραφε σε αυτό το άρθρο ότι στόχος ήταν η κοινοτική προσέγγιση.
Αυτό δυστυχώς επιβεβαιώνεται, σύμφωνα με όσα αναφέρονται: καταργούνται οι θεραπευτικές κοινότητες, η λήψη αποφάσεων θα γίνεται αποκλειστικά από το (διορισμένο και έμμισθο πια) ΔΣ, ενώ ταυτόχρονα συγχωνεύονται ανόμοιες δομές -σε μια αντιεπιστημονική κίνηση που δείχνει βαθιά άγνοια του χώρου των εξαρτήσεων.
Προτάσσεται ως δικαιολογία για τις αλλαγές αυτές (όπως και πολλές από τις υπόλοιπες που δρομολογούνται) μια τεχνοκρατική λειτουργικότητα • αναμφίβολα οι κοινότητες και τα στεγνά προγράμματα κοστίζουν και χρειάζονται χρόνο.
Όσον αφορά στα λοατκι+ άτομα και βιώματα, αλλά και κάποιες από τις μεθόδους που ακολουθούσε, το ΚΕΘΕΑ έχει ένα επιβαρυμένο ιστορικό, με τραυματικές καταγραφές.
Το επίδικο όμως εδώ δεν είναι η πλήρης αποδυνάμωσή του, αλλά η ενίσχυσή του προς συμπεριληπτικότερες και ασφαλείς υπηρεσίες. Ως φορέας που εξειδικεύεται στην ψυχική των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, και ειδικότερα στην κλινική κοινοτική προσέγγιση των υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής στήριξης, θα χαιρόμασταν αν η ανάγκη αυτή αναγνωριζόταν και μπορούσαμε να συμβάλλουμε στην αλλαγή συνεργατικά.
Αυτό όμως που συχνά κοστίζει περισσότερο στην εκάστοτε εξουσία, είναι οι ενδυναμωμένες κοινότητες, οι κοινότητες που δεν χρειάζονται “σωτήρες”, αλλά τα καταφέρνουν μόνες τους.
Οι κοινότητες που στέκονται στα πόδια τους και διεκδικούν.
Και για αυτό το ΚΕΘΕΑ μας αφορά.