1973-2023: 50 χρόνια μετά την πρώτη αποψυχατρικοποίηση της ομοφυλοφιλίας από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία.
1990-2023: 33 χρόνια μετά την αποψυχιατρικοποίηση της ομοφυλοφιλίας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO).
Η 17η Μάη ορίστηκε ως επέτειος της δεύτερης αυτής, “οριστικής” αποψυχιατρικοποίησης που έγινε τέτοια μέρα το 1990.
Οι αποψυχιατρικοποιήσεις αυτές και όσες ακολούθησαν, όπως αυτή της τρανς εμπειρίας το 2019, αλλά και όλες οι άλλες κατακτήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων, σταθερών, αναπολογητικών, κακοχαρακτηρισμένων από την εκάστοτε κοινή γνώμη αγώνων των ΛΟΑΤΚΙ+.
Σήμερα, με εμπειρίες και ταυτότητες πιο ορατές από ποτέ, αντιμετωπίζουμε έναν ακόμα ισχυρό κίνδυνο -αυτόν της επικράτησης της ψευδαίσθησης ότι οι αγώνες (και οι κάθε είδους διακρίσεις) έχουν πια τελειώσει.
Ως κουήρ υποκείμενα και επιστήμονες ψυχοκοινωνικής στήριξης γνωρίζουμε ότι στα γραφεία των “ειδικών” εξακολουθούν να αναπαράγονται ερμηνείες, θεωρίες, προσεγγίσεις και πρακτικές συχνά δήθεν συμπεριληπτικές και ασφαλείς, στην πραγματικότητα όμως από βαθιά προβληματικές έως και νεοφασιστικές.
Εξακολουθεί ακόμα η επίκληση της δήθεν επιστήμης να τοποθετείται υψηλότερα από τη βιωμένη εμπειρία και τις διεκδικήσεις της κοινότητας, αλλά και μακροχρόνια πια έγκυρα επιστημονικά δεδομένα. Βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ και τρανς υποκειμένων αμφισβητούνται στο όνομα ενός δήθεν επιστημονικού διαλόγου.
Στα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα, όπως και σε άλλα ζητήματα μειονοτήτων, η επίκληση της επιστήμης ήταν, και είναι ακόμα συχνά, εργαλείο ιδεολογικής επικράτησης.
Γνωρίζουμε επίσης ότι οι καθημερινές διακρίσεις, οι ανισότητες και τα εμπόδια στην πρόσβαση σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες παραμένουν. Τέλος, ξέρουμε καλά πως η αναζωπύρωση και η ενίσχυση της ακροδεξιάς, με την κανονικοποίηση των ρητορικών και των πρακτικών της στο δημόσιο λόγο, είναι μία σταθερή και ξανά επίκαιρη απειλή.
Σήμερα, με αυτή τη διπλή μας ιδιότητα των ΛΟΑΤΚΙ+/κουήρ ψυχο-κοινωνικών επιστημόνων, γιορτάζουμε συλλογικές κατακτήσεις, αντηχούμε συλλογικά τραύματα, θυμόμαστε επίκαιρες διεκδικήσεις -και δυναμώνουμε τις φωνές μας.
50 χρόνια μετά το 1973, τίποτα δεν έχει τελειώσει.